- زن: تو گفتی هر پادشاه را کسانی در رکاب­ اند که از پی او می­تازند. تو گفتی پس مبادا دست بر او فراز برم.

- آسیابان: من دست بر او فراز نبردم.

- دختر: با مرگِ پدر از همیشه بی­ کس ­ترم.

- زن: بی ­کس دختر جان؟ نترس. تو هم بی­درنگ می­میری، و من با تو. اینک، دشمنان از همه ­سو می­تازند، چون هشت­گونه بادی که از کوه و دامنه، از جنگل و دشت، و از دریا و رود، و از ریگزار و بیابان می­رسند. در میانِ این طوفان، ایستاده منم. کشندۀ پادشاه را نه این­جا، بیرون از این­جا بیابید، پادشاه پیش از این به دستِ پادشاه کشته شده بود، آن که این­جا آمد مردکی بود ناتوان.

- سرکرده: بگو اما زیاده مگو.

- زن: خاموش نمی­توانم بود، اگر آن­چه دارم اکنون بنگویم کی توانم گفت؟ زیرِ خاک؟ پادشاه این­جا کشته نشده، او پیش از آمدنِ به این­جا مرده بود.

- سرکرده: این زن را خاموش کن! و تو بر ما نامِ بیدادگران نگذار، آیا مردی گم­شده در باد به آسیای ویرانه­ ­تان نیامد؟

- زن: او آمد، چون سایه ­ای. او به دنبالِ مرگ می­گردید.

- سرکرده: یاوه گفتن بس.

- آسیابان: ما نه بر او که بر خود می­گریستیم.

- زن: بر فرزند.

- دختر: برادرم.

- زن: من آن جوانک را به خونِ جگر از خردی به برنایی آوردم. پسرِ من تک ­پسری بود خرد، که سپاهیانِ تواش به میدان بردند، و ماه هنوز نو نشده از من مژدگانی خواستند آن­گاه که پیکرِ خون­ آلوده ­اش را با هشت زخمِ پیکان بر تن برایم باز پس آوردند.

- موبد: مردمان همه سپاهیانِ مرگ­اند. ای زن کوتاه کن و بگو که آیا پسرِ اندک­سالِ تو با پادشاهِ ما هم ­ارز بود؟

- زن: زبانم لال اگر چنین بگویم. نه پسرِ من با پادشاه هم­سنگ نبود. برای من بسی گران­مایه­ تر بود!