مقالات سینما تست
مقالات سینما تست
۱۴۰۱/۰۳/۰۸
بازیگری چیست؟
بازیگری به فعالیتی گفته می شود که در آن فرد با اجرای یک شخصیت، داستانی را روایت می کند. بازیگری در تئاتر، تلویزیون، فیلم، رادیو، پادکست ها یا هر رسانه دیگری که از حالت تقلیدی استفاده می کند وجود دارد. معمولاً بازی کردن مطابقِ تشخیصِ کارگردان انجام می شود، اما برخی کارگردان ها به بازیگر اجازه می دهند کاملاً خود را به گونه ای که کاراکتر را درک میکند بیان کند. به تصویر کشیدن یک شخصیتِ طرح شده در یک کتاب یا فیلم، در عمل، شخصیت دادن به یک نقش است.
فیلم سازان، نقش و تواناییِ یک بازیگر را به عنوانِ یک هنرمند به رسمیت می شناسند. بازیگر به تعبیری حیاتی ترین فرد در رسانه های تصویری از جمله فیلم و تئاتر است، زیرا بازیگر کسی است که با فعالیتِ خود عملا سایر اعضای گروه را به هم پیوند می دهد. کار بازیگر این است که تصویری جذاب و باورپذیر از شخصیتِ نوشته شده را به نمایش درآورده، آن را زنده کند. بیشترِ اوقات، موفقیتِ یک نمایشنامه یا فیلم به نحوۀ عملکردِ بازیگر بستگی دارد. اگر بازیگر، مناسبِ نقشِ خود نباشد یا بازیِ قابلِ قبولی ارائه نکند، کارِ کلِ تیم، بیهوده خواهد بود.
ممکن است کارگردانی عالی، داستان و تصاویر جذاب، و موسیقی روح انگیز باشد، اما بازیِ بدِ یک بازیگر همۀ این ها را بر باد خواهد داد. یک بازیگر باید دارای روحیۀ کارِ گروهی، شنونده ای خوب، مشاهده گری قوی، قادر به حس گیری، دارای بینشِ شهودی، و دارای تواناییِ بازیگریِ ملموس باشد. تنها استعدادِ صِرف، نمی تواند منجر به بازیِ خوب شود. بازیگر همچنین باید آمادۀ هدایت شدن توسطِ نقشِ خود و کارگردان باشد.
بازیگری روی صحنه در مقابلِ بازیگری روی پرده
همانطور که قبلا ذکر شد، بازیگری در تئاتر، تلویزیون، فیلم، رادیو و پادکست ها وجود دارد. در حالی که کارِ همۀ این بازیگران -از جمله صداپیشگانِ رادیو و پادکست ها- به عنوانِ بازیگری شناخته می شود، نحوۀ ایفای نقشِ بازیگران در هر رسانه تفاوت های ویژه ای با یکدیگر دارد. بازی در هر یک از این رسانه ها نیاز به تخصص در همان حوزه، یا حداقل دانشی قبلی در موردِ نحوۀ بازیگری برای آن رسانه خاص دارد. این مقاله فقط بر بازیگریِ تئاتر – روی صحنه - و بازیگری در فیلم -روی پرده- تمرکز می کند.
قدیمیترین شکلِ بازیگری البته بازی در صحنه است. بازیگری روی صحنه از دورانِ نمایش های کلاسیکِ یونانی که در تئاترهای روباز اجرا می شدند سرچشمه می گیرد. این بدان معناست که سالن در فضای باز قرار داشت و صحنه در مرکزِ سازه قرار می گرفت و توسطِ تماشاگران احاطه میشد. دورترین صندلی ها در تئاترهای یونانِ باستان تا حدی از صحنه فاصله داشتند که تماشاگران به سختی می توانستند بازیگران را ببینند. در محل های نمایش‌ِ یونانی، تنها دغدغه در چیدمان، شنیده شدنِ صدای بازیگران بود، زیرا تحرکِ بدنِ بازیگران کم بود و فقط از مدولاسیونِ صدا به عنوانِ ابزارِ بازی استفاده می کردند.
این رومی‌ها بودند که تئاتر یونانی را تغییر دادند و آنچه را که ما به عنوانِ بازیگری روی صحنه می شناسیم معرفی کردند - البته کمی اغراق آمیز از حد معمول. چهرۀ بازیگر معمولاً با نقاب در تئاترِ یونانی و رومی پنهان می شد. با این وجود، حرکات و تکنیک های لحن، احساساتِ شخصیت را که زیرِ ماسک پنهان بود، تا حدودی نمایش می داد.
بازیگریِ صحنه ای مستلزم آن است که بازیگران هنگامِ بازی در حالاتِ چهره و ژست ها اغراق کنند. حالاتِ چهرۀ آنها باید به راحتی خوانده شود، در انجامِ حرکات باید از دست ها، بازوها و پاها استفادۀ کامل شود و بازیگران باید با صدای قوی و واضح صحبت کنند. با وجود این که در زندگیِ واقعی اینطور رفتار نمی شود، اما این روش در تئاتر مؤثر است و طبیعی به نظر می رسد. بازیگرانِ صحنه در حرکاتِ بدنی و در رساندنِ صدای خود به گوشِ تماشاگر در اجراهای زنده مهارت دارند. کلماتِ نامفهوم و عباراتِ ناشنیده می توانند نمایش را تحت تأثیر قرار دهند زیرا ممکن است توسطِ مخاطب اشتباه درک شوند.
از سوی دیگر، بازیگری روی پرده چیزی است که مردم امروزه به دلیل پخشِ آنلاین، فیلم و تلویزیون بیشتر در معرضِ آن هستند. بازی روی پرده با بازیگری روی صحنه تفاوتِ زیادی دارد زیرا در بازیگریِ فیلم، بازیگران این شانس را دارند که یک صحنه را با باز گرفتنِ آن صیقل دهند. در بازیگری روی صحنه، پالایش باید در تمرینات انجام شود، زیرا بازیگران تنها یک فرصت برای انجامِ کاری که قرار است در اجرای زنده انجام دهند، دارند. بازیگرانِ نمایش از مهارت های خود در تخیل، تکنیکِ آوا و حالاتِ چهره استفاده می کنند.
برخلاف تصورِ عموم، بازی در فیلم آسان تر از بازی روی صحنه نیست. بله، بازی در فیلم به بازیگر در طول فیلم برداری امکانی برای بهبودِ بازی می دهد، نیازی به اغراق در واکنش های چهره و ژست ها نیست و بازیگر اجازه دارد با لحنِ آرام تری صحبت کند. با این حال، انتظار می رود بازیگرانِ سینما کاملاً آماده به صحنۀ فیلم برداری بیایند تا طبقِ دستورِ کارگردان بازی کنند. حتی مواقعی وجود دارد که فقط چند دقیقه یا چند ساعت قبل از فیلم برداری فیلمنامه به آنها داده می شود. مهارتِ یک بازیگرِ تئاتر در به خاطر سپردنِ دیالوگ ها برای نمایش، بسیار مهم است، اما این به این معنا نیست که مهارتِ بازیگرِ فیلم در حفظ گفتارها بی اهمیت است.
بازی به سبکِ «متد» در مقابلِ بازی با استفاده از تکنیک
بازیگری به سبکِ «متد» طیفی گسترده از آموزش ها و تکنیک های تمرین است که به دنبال اجراهای درونی و احساسی از طریقِ غوطه ور شدن در دنیای کاراکترهاست. با استفاده از این تکنیک، بازیگران می توانند نقش های خود را به درستی ایفا کنند. بازی در سبکِ «متد» به این معناست که یک بازیگر تا آخرین پلانِ فیلم هرگز از قالبِ شخصیت بیرون نمی آید - حتی وقتی دوربین خاموش می شود و او تنها است.
یک بازیگرِ «متد» از شناساییِ شخصی و درونی کردنِ شخصیتی که به تصویر میکشد استفاده می کند تا انگیزۀ پشتِ اعمال و طرزِ فکرِ آن شخصیت را بهتر کشف کند. بازیگرِ «متد» از مخاطب نیز می خواهد که با شخصیت همذات پنداری کند. حتی برخی از بازیگران قبل از فیلمبرداریِ یک فیلم، نقش یا شغلِ کاراکتر را در زندگی واقعی انجام می دهند. مثلا اگر شخصیتی که قرار است بازی کنند یک رانندۀ تاکسی در شهری شلوغ باشد، آن ها خود را در جایگاهِ یک رانندۀ تاکسیِ واقعی در یک شهِر شلوغ غوطه ور می کنند تا زمانی که رفتارشان کاملا طبیعی به نظر برسد. در واقع آن ها دیگر تنها نقش را ایفا نمی کنند، بلکه عملا در آن زندگی می کنند.
برعکس، بازیگریِ تکنیکی زمانی است که یک بازیگر به دنبالِ درکِ احساساتِ کاراکتر نمی رود و کاملاً بر تکنیک های بازیگری که می‌توان در کلاس ها آموخت تکیه میکند. بازیگرانِ متکی بر تکنیک، نقش را بازی می کنند بدونِ اینکه اجازه دهند کاراکتر، زندگی شان را تسخیر کند. در بازیگریِ تکنیکی، بازیگران شخصیتی را که به تصویر می کشند مفهوم سازی می کنند. محصولِ این روش لزوماً یک تصویرِ طبیعی یا واقعگرایانه از کاراکتر نیست که ممکن است در زندگی با آن روبرو شوید.
موفقیت یا شکستِ یک فیلم تا حدِ زیادی به این بستگی دارد که بازیگران تا چه اندازه شخصیت هایشان را درست بازی می کنند. مسئولیتِ اصلِی بازیگر این است که شخصیت را زنده کند. مخاطب در سطحِ احساسی با شخصیت های روی پرده ارتباط برقرار می کند. بازیگرانِ سبکِ «متد» بیشتر محبوبیت دارند زیرا منتقدان و تماشاگران از بازی آنها شگفت زده می شوند. با این حال، استفاده از بازیگرانِ هر یک از این دو سبک، تشخیص و انتخابِ کارگردان است.
انواع بازیگران
جدای از تفاوت های ظریفِ بازی در فیلم و تئاتر، و تمایزاتِ سبکِ «متد» و بازیگریِ تکنیکی، انواعِ مختلفی از بازیگران، بسته به کارهایی که روی صحنه یا مقابلِ دوربین انجام می دهند نیز وجود دارد. ممکن است یک بازیگر بعنوانِ یک تیپ شناخته شده باشد و همیشه نقش های مشابه بازی کند و بازیگری دیگر بتواند از پسِ انواعِ کاراکترها برآید. هر بازیگری سبکِ متمایزِ خود را دارد که کارگردان از آن برای بالا بردنِ کیفیتِ بازی و فیلمِ خود استفاده می کند.
نتیجه گیری:
با شرح و دسته بندی هایی که ذکر شد ممکن است تصور شود که بازیگری کاری بسیار پیچیده، و شروع کردنش دشوار است، اما در واقع، خودِ روندِ بازیگری ساده است. یک بازیگر باید خط های خود را حفظ کند - معمولاً کلمه به کلمه، اما برخی از کارگردان ها به بازیگر اجازۀ بداهه گویی هم می دهند - با شخصیتِ نقشی که بازی می کند ارتباط برقرار کند، به فضایی که صحنه در آن می گذرد توجه داشته باشد و اجرایی باور پذیر ارائه دهد.
پیش تر به بازیگرانِ غیرحرفه ای اشاره شد. اغلبِ اوقات، آنها تجربۀ قبلیِ بازیگری ندارند و با این وجود قادر به ارائۀ بازی های شگفت انگیز هستند. آنها با کمکِ کارگردانان و سایر اعضای گروه می توانند به این هدف دست پیدا کنند. نکتۀ اصلی این است که برای یک بازیگرِ موفق بودن، لزوماً نیازی به حرفهای بودن و انجامِ بازیگریِ سبکِ «متد» نیست. هستۀ اصلیِ بازیگری، خلقِ یک شخصیتِ قابلِ باور و قانع کننده بر پرده یا روی صحنه است که به طورِ موثر، توجهِ مخاطب را به خود جلب، و او را وادار به ادامۀ تماشا کند.
منبع: customessaymeister.com